Dla samotnych

Wiem jak trudno być samotnym. Nie chodzi mi o tych co sami wybrali życie singla tylko o tych tysiącach, którzy z nadzieją czekają na tą swoją drugą połówkę.
Byłem takim samotnym człowiekiem. Przerażało mnie bycie samym. Mieszkanie z rodzicami, wysłuchiwanie ich ciągłych pytań kiedy się ożenisz?. Życie stawało się nie znośne. Kiedy spotykałem jakieś pary w parku czy na ulicy chciałem jak najszybciej poznać i zostać w związku z jakąś miłą sympatyczną dziewczyną.
No i któregoś dnia tak się stało.
Najpierw poznawaliśmy się przez internet. Wtedy jeszcze nie było gg więc zostawała nam poczta e-mail. Pisaliśmy do siebie bardzo często i na różne tematy. Ciągle przekładaliśmy nasze spotkanie z różnych powodów. W końcu nadszedł dzień i udało nam się zobaczyć twarzą w twarz. Przegadaliśmy parę godzin i rozeszliśmy się bez jakiś konkretnych ustaleń co do przyszłości.
Ale od tego czasu ruszyła maszyna miłości. Wszystko co potem się działo było podyktowane dążeniem do bycia razem.
Dziś jesteśmy małżeństwem kilka długich lat. Układa nam się dość kiepsko. Związane to jest chyba z różnymi oczekiwaniami od życia i od siebie.

Z perspektywy lat, nie wiem już czy bycie jednak samotnym nie jest lepsze niż męczenie się w małżeństwie. Rozwiązaniem przynajmniej dla mnie nie jest skok w bok jak i również rozwód. Mamy dwójkę małych dzieci i nie chciałbym aby cierpiały z powodu naszego rozstania.

Ale ile będę w stanie wytrzymać. Nie wiem. Może odjadę na serce ...